In training.

Negen uur vanochtend, het kattenluikje klappert, Charlie onze kater komt binnen. Ik ben net weer wat ingedut na vanaf 6 uur er een paar keer uit te zijn geweest om de katten eten te geven en een tijd in bed gelezen te hebben. Te laat hoor ik dat zijn miauwgroet wat gemoffeld klinkt. Hij is al in de slaapkamer en laat een vrij grote muis los waar nog heel veel leven in zit. Ik spring uit bed en haal tuinhandschoenen die voor deze gelegenheden al klaar liggen uit de hal. Muizentanden zijn scherp. De muis is intussen waarschijnlijk onder het bed verdwenen. Charlie bedoelt het goed. Hij wil ons leren jagen. Op handen en voeten kruip ik om het bed heen en hoor ineens in een hoek wat geritsel. Tina, onze kattendame is er inmiddels ook bij gekomen en heeft de oren gespitst. Ik lig met mijn hoofd dicht bij de grond te luisteren en Charlie zit al spinnend naast me, met zijn kop vlak bij mijn hoofd. Hij vindt het wel fijn zo, samen op jacht. Ineens gaat Tina naar een plek iets verder op en begint tussen een paar zakken met oude truien die onder het bed liggen te klauwen. Waarschijnlijk heeft ze de muis opgeschrikt want ineens rent Charlie naar de andere kant, grijpt iets en rent de gang in om vervolgens via het kattenluikje naar buiten te rennen. Wanneer ik de achterdeur bereik, zie ik door het glas Charlie zitten kauwen. Dat was dan de muis.

Kwart over 5 vanmiddag. Charlie komt weer met een luide, ietwat gemoffelde miauw binnen en ja hoor, weer een levende muis. Dit keer ben ik snel en kan het beestje, voordat het uit de versuffing bijkomt bij de staart pakken en in veiligheid tillen. snel een handschoen gepakt zodat ik het diertje iets meer comfort kan geven. De voordeur open en naar buiten naar de heg en de muis daar losgelaten. Charlie zit een tijdje later met een iets meewarige blik naar mij te kijken. Ja, sorry jongen, ik had geen zin om weer samen in huis op die muis te jagen. Charlie verdwijnt weer naar buiten om twintig minuten later weer door het kattenluikje naar binnen te komen. Ik sta al op scherp maar deze keer komt ie met zijn typerende i, i, als groet de keuken in, zonder muis. Hij houdt het waarschijnlijk vandaag voor gezien. Het is moeilijk om mensen kattenmanieren bij te brengen.

Charlie, onze kater.

Hoge nood.

Ik heb in het commentaar op een blog van een medeblogger en boekenvriend beweerd dat ik een sterke blaas heb en daar heb ik niet over gelogen. Het deed me echter terugdenken aan een incident dat bewijst dat zelfs de sterkste blaas een breekpunt heeft.

Ik studeerde in Groningen maar woonde in Hoogezand omdat ik daar een flat met drie slaapkamers voor dezelfde prijs als een lullig studentenkamertje in de stad kon huren. Het was laat in de middag en ik had net een paar gezellige uurtjes in een Grand Café doorgebracht met het drinken van witbier en zat nu in de bus naar Hoogezand. Ik was echter vergeten om nog even het toilet te bezoeken en halverwege de rit begon mijn blaas toch echt wel te protesteren tegen die twee liter bier. Tot overmaat van ramp was er een dame naast me komen zitten die ik vaag kende en die een heel verhaal zat op te steken waar ik me niet op kon concentreren om dat ik al mijn aandacht nodig had bij mijn bijna knappende blaas die iedere oneffenheid in de weg met een steek begeleidde. We waren bijna in Hoogezand toen de dame naast mij een pakje foto’s tevoorschijn haalde. Het bleken vakantiefoto’s te zijn. Ze was met een stel vriendinnen in Spanje geweest. Nu stonden de leuk uitziende dames op veel van de foto’s in bikini en dat leidde de aandacht toch wel wat af, zoveel zelfs dat ze op een gegeven moment tegen mij zei “volgens mij heb je net je halte gemist”. Dat was inderdaad het geval hetgeen betekende dat ik nog een eind verder moest lopen. Tegen een boom gaan staan of een tuintje inschieten zat er bij vol daglicht niet in en het was bovendien te druk op straat. Ik spoedde mij dus zo snel mogelijk naar mijn flatje terwijl de blaaskramp me bijna krom deed lopen. Halverwege ging ik zelfs even met mijn benen over elkaar op een bankje zitten omdat het er anders zo uitgestroomd was. Toen het zaakje weer wat was bedaard liep ik verder en het ging vanaf dat moment vrij goed. Ik zag het flatgebouw al en haalde mijn sleutelbos te voorschijn. Ik deed de portiekdeur van het slot en met twee treden tegelijk liep ik de trappen op naar de derde en bovenste verdieping. De voordeur zat op het nachtslot waardoor de sleutel een aantal keren moest worden rondgedraaid, maar al op en neer springend wist ik ook dit te redden. Ik strompelde over mijn eigen benen de deur binnen en die schok was net iets teveel voor mijn arme blaas. De wc heb ik niet meer gehaald.

Men zegt dat je van ervaringen wijzer wordt maar voor mij gaat dat niet altijd op. In 2002, toen ik inmiddels twee jaar in Ierland woonde, speelde ik Ierse traditionele muziek in een rambling house groep, een soort theatergroep met muzikanten, verhalenvertellers en dansers. We waren een week lang op tournee in Engeland en logeerden een paar nachten in Birmingham. Overdag waren we vrij en terwijl de meesten na het ontbijt weer een tijd op bed gingen liggen, besloot ik om de binnenstad in te gaan. Ik was de koning te rijk omdat ik overal koffiegelegenheden zag. De eerste twee dubbele espresso’s, vergezeld van een glas water, had ik dus al snel achterover geslagen. Het was een uur of 11. Twee uur later was het lunchtijd. Ik had twee medespelers ontmoet en we gingen met z’n drieën lunchen, waarbij ik weer twee dubbele espresso’s en een groot glas water dronk. Na nog even naar het toilet te zijn geweest (ja, ik was niet gek) voor een plasje, ging ik weer verder winkelen. Om een uur of drie besloot ik weer een cafe binnen te gaan voor nog een lekker bakje. Ik zat voor het raam en zag een medespeelster, een leuke meid waar ik stiekem een klein beetje verliefd op was, aan komen lopen. Ik tikte tegen het raam en zij vergezelde me voor een kopje thee en een gebakje. Ze vertelde me dat de andere twee haar al hadden verteld dat ik zulke sterke koffie dronk en ze zat met respect te kijken naar hoe ik een tweede dubbele espresso achterover sloeg. We besloten daarna om samen terug naar het hotel te lopen. Onderweg begonnen mijn ingewanden echter nogal op te spelen. Iemand zei ooit dat koffie de schoenlepel van zijn darmen was. Nou, zo stel ik mij dus ongeveer voor hoe het voelt als iemand met een schoenlepel in je darmen zit te wroeten. Man, wat moest ik poepen. Ik zette er nogal de pas in en mijn metgezellin moest moeite doen om me bij te houden. Echt leuk gezelschap was ik op dat moment niet en ik wilde haar niet vertellen wat er aan schortte om zodoende niet mijn reputatie als stoere koffiedrinker te verspelen. Het kostte me de grootste moeite om rechtop te blijven lopen, zo verkrampt voelden mijn darmen. Het waren de langste kilometers van mijn leven. Ik haalde deze keer het toilet gelukkig wel en kon daarna weer opgelucht gezellig doen. Toen ik een uur later Orla belde om nog even te kletsen voor dat we naar het theater moesten, vroeg ze zich af waarom ik zo druk was. Ach ja, zes dubbele espresso’s hebben toch wel enig effect, en niet alleen op de darmen. De volgende dag reisden we door naar Londen om daar in Cricklewood in de Galtymore te spelen en ook in Londen waren er genoeg koffiegelegenheden maar ik heb het toen toch maar iets rustiger aan gedaan.

Dolf speelt op de bodhrán (Ierse trom) tijdens de Engelse tournee van de Rambling House show 2002. Het podium is ingericht als een ouderwetse Ierse keuken.